Opera Wrocławska, a właściwie budynek teatru miejskiego powstał w latach 1839-1841. Projektantem był Carl Ferdinand Langhans, który zaprojektował nowoczesną scenę z widownią na około 1600 miejsc. Budynek nawiedziły dwa duże pożary w 1865 i 1871 roku, których skutkiem były odbudowy i przebudowy istniejącego gmachu. Przebudowano miedzy innymi widownie i nadscenium podwyższając je, dostawiono pawilon malarni, a także rozbudowano portyk. Z zewnątrz budynek został pokryty malowidłami. Na krawędzi dachu postawiono rzeźby muz, które uległy zniszczeniu w okresie II wojny światowej i następnie odtworzono je na początku XXI w. W latach 1954-1956 rozbudowano południową część opery, a w latach 1997-2006 przeprowadzono gruntowną jej modernizację. Teatr miejski został przekształcony w operę dopiero na przełomie XIX i XX w. Do tego momentu poza operami i operetkami grane były tam przedstawienia teatralne. Do roku 1944 roku opera była jedną z czołowych scen niemieckich, a 8 września 1945 roku przedstawieniem "Halki" Moniuszki zainaugurowała nową działalność w powojennym Wrocławiu.
Do roku 1950 ze względu na zniszczenia wojenne i braku odpowiednich budynków w Operze wystawiane były także operetki i sztuki teatralne. Od roku 1997 z inicjatywy dyrektor Ewy Michnik rozpoczęto serię monumentalnych widowisk realizowanych w plenerze, w tym w Hali Stulecia. Była to jedyna tego typu inicjatywa w Polsce, co do dnia dzisiejszego wyróżnia Operę Wrocławską na tle innych tego typu placówek. Jednym z największych tego typu wydarzeń było wystawienie na rzecze Odrze w 2003 roku "Giocondy". Sześć spektakli obejrzało wtedy łącznie ponad 30 tysięcy widzów.
W obecnej chwili Opera Wrocławska jest jednym z największych i najbardziej znaczących teatrów operowych w Polsce. Jedną z przyczyn tej pozycji jest fakt wystawiania wspomnianych wcześniej, superprodukcji.
W ostatnich latach dużo mówiło się o rozbudowie opery wraz z budową sceny letniej, w miejscu gdzie dzisiaj znajduje się parking pomiędzy operą, a nowo powstałym Narodowym Forum Muzyki, ale koncepcja ta ze względu na kwestie finansowe jak do tej pory jest nadal tylko na papierze.
Z ciekawostek można dodać, że w bardzo bogato zdobionym wnętrzu opery zachowało się większość zdobień z XIX wieku, między innymi plafon
z portretami kompozytorów, główny żyrandol (przerobiony z gazowego na
elektryczny) oraz loża cesarska. Całkowita powierzchnia złocona
prawdziwym złotem wynosi około 10 tysięcy m², a powierzchnia kryształowych luster aż 200 m².
