niedziela, 13 lipca 2014

Wrocław skazany na sukces

Wrocław to niezwykłe miasto dla zwykłych i niezwykłych ludzi. Każdy kto tu mieszka uważa to za oczywiste, a przyjezdni szybko się o tym przekonują. Głównym tematem tego bloga będą przede wszystkim zdjęcia więc na początek wstawiam kilka.

Na Początek piękny Most Grunwaldzki w wieczornej scenerii. 


Nie może oczywiście zabraknąć wrocławskiego krasnala.


Moja uczelnia - Uniwersytet Wrocławski wieczorem, widok z Wyspy Słodowej.


Piękna wieczorna iluminacja Nowego Stadionu.


Nowy Terminal z pewnością najładniejszy w Polsce.


Kłódki zakochanych :)


Stadion Miejski wieczorem.


Pięknie odnowiony Dworzec Główny.


Most Rędziński. Najwyższa wysokość pylonów w Polsce - 122 m.


Biurowce Green Towers w budowie.


Kampus Pracze. Siedziba Projektu EIT+


Katedra w nocnej scenerii.


Marina II w wieczornej scenerii.


Ciemne niebo nad Legnicką.


Wrocławska fontanna na Placu Gołębim.


Pod koniec przedstawię historię Wrocławia w pigułce.

Wrocław jest czwartym pod względem ilości ludności  miastem w Polsce. Według danych z roku 2010 we Wrocławiu mieszka 632.996 mieszkańców. W obecnej chwili posiada status miasta na prawach powiatu i jest siedzibą władz województwa dolnośląskiego i powiatu wrocławskiego. Jest jednym z najprężniej rozwijających się miast w Polsce, jednak swoją pozycję zawdzięcza długiej, bogatej i burzliwej historii.



Wrocław wraz ze Śląskiem został przyłączony do państwa polskiego prawdopodobnie  około roku 990 za panowania Mieszka I.  Jednak miasto po raz pierwszy jednoznacznie wzmiankowane było w kronice merseburskiego biskupa Thietmara z okazji zjazdu w Gnieźnie i utworzeniu we Wrocławiu przez Bolesława Chrobrego i Ottona III biskupstwa rzymskokatolickiego podporządkowanemu arcybiskupstwu w Gnieźnie. Thietmar określił  je  mianem Wrotizla, a następnie Wortizlava. Nazwa miasta zmieniała się wielokrotnie z biegiem lat. Osadnictwo na tych terenach występowało już znacznie wcześniej i szacuje się, że te tereny zamieszkane  były już w szóstym wieku, a najnowsze badania archeologiczne wskazują na jeszcze wcześniejsze czasy.  W dziewiątym wieku słowiańskie plemię Ślężan wzniosło gród na Ostrowie Tumskim, który następnie został umocniony  przez czeskiego księcia Wratysława I. Jedna z teorii mówi, że od jego imienia pochodzi obecna nazwa. Według dostępnych źródeł od dziesiątego wieku Wrocław był pod panowaniem Piastów i stanowił jedną z głównych ich siedzib. Położenie geograficzne Wrocławia było jedną z przyczyn gwałtownego rozwoju, ale też przyczyniało się do jego kłopotów.
W roku tysięcznym Wrocław był już znacznym ośrodkiem handlu ponieważ leżał na europejskim szlaku handlowym zwanym bursztynowym szlakiem, który kupcy przemierzali od bogatego w bursztyn Morza Bałtyckiego na Zachód Europy. W okresie panowania Piastów Wrocław był także ważnym grodem obronnym z ufortyfikowanym Ostrowem Tumskim. Kolejne dwa wieki były bardzo korzystne dla rozkwitu miasta, jednak na skutek różnych wydarzeń wojennych i politycznych przechodziło w różne ręce. Przy osłabieniu władzy Piastów w roku 1038 przeszło w ręce Przemyślidów za sprawą czeskiego księcia Brzetysława I, który wykorzystał korzystną sytuację i przyłączył Śląsk do Czech. Dopiero po kilku latach Kazimierzowi Odnowicielowi, synowi Mieszka II  udało się odzyskać utracone ziemie. W roku 1138 po śmierci Bolesława Krzywoustego zgodnie z jego testamentem Wrocław przypadł Władysławowi II Wygnańcowi i stał się jego siedzibą, a następnie jego syna Bolesława Wysokiego.
Rok 1241 okazał się nieszczęśliwym ze względu na najazd Mongołów, a bardziej znanych jako Tatarów, którzy spustoszyli tą część Europy. Miasto zostało opuszczone przez mieszczan i ze względów strategicznych na rozkaz Henryka II Pobożnego spalone. Dobytek oraz jedzenie zostały przeniesione do zamku na Ostrowie Tumskim gdzie zorganizowano obronę. Po kilku dniach Tatarzy odstąpili od oblężenia co zostało opisane przez Jana Długosza jako wielki cud, który wydarzył się po gorliwej modlitwie pierwszego przeora dominikanów wrocławskich Czesława Odrowąża.  Wydarzenie to przyczyniło się do zmiany umiejscowienia centrum Wrocławia ponieważ mieszkańcy odbudowali go po południowej stronie Odry z obecnym Ratuszem, który do dzisiaj jest jednym z głównych symboli miasta. Po odbudowie ze zgliszcz ulokowano miasto na prawie magdeburskim. Zakończona sukcesem odbudowa oraz położenie geograficzne znowu przyczyniły się do wzrostu jego znaczenia, gdzie nie bez znaczenia były także nadawane kolejne przywileje książęce. W 1272 roku  Henryk IV Probus nadał miastu prawo mili, a dwa lata później pierwszy w Polsce przywilej prawa składu.



W 1336 roku  po śmierci Henryka VI Dobrego  Wrocław stał się częścią korony czeskiej na mocy wcześniejszej umowy z Janem Luksemburskim. Pomimo starań króla Kazimierza Wielkiego Polakom nie udało się odzyskać miasta. W czasie panowania czeskiego zmieniono nazwę na Prezzla. W 1362 roku pojawia się pierwsza wzmianka o istnieniu zegara na Ratuszu, a w 1416 roku data zakończenia budowy gotyckiej katedry. Wrocław wtedy rozwijał się również bardzo dynamicznie i w roku 1387 został przyjęty do grupy hanzeatyckiej, która w tamtych czasach była najsilniejszym związkiem miast handlowych. Członkiem Hanzy Wrocław pozostawał do roku 1474. Ważną datą w historii był rok 1443, gdzie miasto nawiedziło mocne trzęsienie ziemi, które doprowadziło do dużych strat i oceniane jest na 6 stopień w skali Richtera.
W szesnastym wieku po bezdzietnej śmierci króla czeskiego Ludwika II, Czechy wraz z Wrocławiem przeszły pod panowanie austriackiego  księcia Ferdynanda  Habsburga. Początkowo był to dobry okres dla rozwoju miasta, które bogaciło się na pośrednictwie handlowym, głównie między Norymbergą i Polską. Sytuacja zmieniła się w wyniku wojny trzydziestoletniej (1618 – 1648) w której Wrocław opowiedział się po stronie zbuntowanych stanów czeskich. Wojna przyniosła wielkie straty gospodarcze w mieście, pożary i głód, a w końcowej fazie blokadę wojsk szwedzkich i epidemię cholery, w czasie której zmarła ponad połowa z 32 tyś mieszkańców, a jego pozycja na arenie międzynarodowej znacznie zmalała. U schyłku siedemnastego wieku sytuacja zaczęła się stopniowo poprawiać i w końcu miasto odzyskało dawną pozycję dużego handlowego ośrodka. W roku 1702 Cesarz Leopold I założył w mieście kolegium jezuickie i tą datę uważa się za powstanie Uniwersytetu Wrocławskiego.
W 1741 roku miasto, wraz z większością Śląska  zostało zdobyte  przez króla Prus Fryderyka II podczas tzw. wojen śląskich, w związku z czym od roku 1741 oficjalna nazwa miasta brzmiała Królewskie Stołeczne i Rezydencjalne Miasto Wrocław ( Königliche Haupt und Residenzstadt Breslau). Wrocław przez kolejne dwa stulecia pozostawał pod panowaniem niemieckim. Od 6 grudnia 1806 roku Wrocław oblegany był przez wojska napoleońskie i po miesięcznym oblężeniu, zdobyty przez wojska generała Dominique'a Vandamme'a. W mieście stworzono punkt organizacyjny polskich legionów. Szacuje się, że zostało zrekrutowanych około 8.400 legionistów. W 1807 roku Vanndamme zarządził rozbiórkę miejskich fortyfikacji. Do dzisiaj uważa się, że był to jeden z ważnych czynników wpływających korzystnie na terytorialny rozwój miasta. Pod panowaniem Francji miasto pozostawało nie długo, ponieważ kiedy Napoleon podpisał pokój w Tylży Wrocław wrócił pod panowanie Prus.
Po zjednoczeniu Rzeszy w 1871 roku rozpoczął się we Wrocławiu okres przyspieszonego rozwoju gospodarczego. Miasto skoncentrowało się na inwestycjach komunalnych, budując między innymi dwie nowe gazownie, kanalizację oraz ulepszając system zaopatrzenia w wodę. Symbolami tamtych czasów były nowe budynki użyteczności publicznej, pierwszy tramwaj elektryczny (1893) oraz szczyt nowoczesności jakim były telefony (1881). Pod koniec dziewiętnastego wieku miasto było trzecim co do wielkości miastem w Niemczech i podlegało dalszej szybkiej industrializacji. W roku 1903 Wrocław został nawiedzony przez wielka powódź i wydarzenie to zapoczątkowało wielkie roboty ziemne przy systemie kanałów. Podsumowaniem dobrego rozwoju miasta był rok 1913 gdy zorganizowano Wystawę Stulecia upamiętniającą rocznicę anty-napoleońskiej wojny oraz otwarcie Hali Stulecia. Lata Pierwszej Wojny Światowej przyniosły załamanie gospodarcze i zmniejszenie liczby ludności. Wraz z upadkiem Hohenzollernów Wrocław stracił także status królewskiej siedziby rezydencjonalnej (1918). W Europie zbliżały się czasy kryzysu, które nie ominęły także Wrocławia.
W latach międzywojennych po dojściu nazistów do władzy rozpoczęto kampanię deslawizacji Śląska. W 1933 roku na placu Wolności (wtedy Schloßplatz) odbyło się palenie książek. Wrocław utracił w 1938 roku swój herb nadany przez cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zmieniony na bardziej niemiecki. W czasie Drugiej Wojny Światowej do roku 1944 działania wojenne odbywały się zdala od Wrocławia. Sytuacja zmieniła się pod koniec działań wojennych, kiedy to Wrocław przyjął  pozycję miasta twierdzy – Festung Breslau. Było to jedno z najdłużej opierających się Sowietom miast. Niestety ze względu na rolę, którą odegrało zostało w przeważającej części zrównane z ziemią. Jednak kolejne losy Wrocławia mimo różnych zakrętów historii spowodowały, że rozkwitł ekonomicznie i nie wątpliwie jest Miastem Sukcesu.



Po wojnie na skutek ustaleń Konferencji Jałtańskiej miasto z nazwą Wrocław wróciło do Polski. Żyjących niemieckich mieszkańców przesiedlono do Niemiec, a na ich miejsce sprowadzono głównie Polaków z tzw. kresów wschodnich, przede wszystkim ze Lwowa, który został przejęty przez ówczesny Związek Radziecki, a teraz pozostaje miastem ukraińskim. Ponadto osiedlili się tu także Polacy z innych miast jak choćby z Poznania czy Warszawy. Od razu po wojnie rozpoczęła się odbudowa miasta po ciężkich zniszczeniach wojennych. W celach propagandowych w roku 1948 w Hali Ludowej została zorganizowana Wystawa Ziem Odzyskanych. W czasie jej trwania odbył się także Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju. Wrocław w szybkim czasie odbudował dużą część zniszczonych budynków, ale prawdziwy rozwój zawdzięcza zmianom jakie nastąpiły po 1989 roku.
W historii współczesnej ważną datą był rok 1997 w którym to odbył się Kongres Eucharystyczny przy udziale papieża Jana Pawła II oraz Wrocław nawiedziła powódź tysiąclecia będącą największą w dziejach miasta. Po za tym, że spowodowała ogromne straty była dużym impulsem mobilizującym do naprawy uszkodzonych budynków oraz zniszczonej infrastruktury. W roku 2002 odbyły się pierwsze bezpośrednie wybory prezydenckie w których zwyciężył Rafał Dudkiewicz. W roku 2007 Wrocławiowi, jako jednemu z czterech miast polskich, przyznano prawo organizacji meczów mistrzostw Europy w piłce nożnej – Euro 2012. Był to kolejny impuls do przyspieszonego rozwoju miasta. Do dnia dzisiejszego udało się wybudować od dawna oczekiwaną Autostradową Obwodnicę Wrocławia, Nowy Stadion Miejski, Nowy Terminal Lotniczy oraz wiele innych imponujących inwestycji mających duży wpływ na życie Wrocławian. Wielkim sukcesem miasta jest także fakt, że w roku 2016 będzie Europejską Stolicą Kultury. W tej chwili wraz z Warszawą i Krakowem jest w ścisłej czołówce nowoczesnych ośrodków gospodarczych i naukowych w Polsce. Nie ulega wątpliwości, że w obecnej chwili rozwój Wrocławia postępuje w takim tempie jak nigdy w historii.

*podstawowe opracowanie artykułu dotyczącego historii Wrocławia w pigułce było w roku 2012.

Nowy biurowiec Silver Tower Center w budowie.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz